Over innerlijk bewogen zijn
Tranen
Voorbidders kennen een eigenaardig verschijnsel.
Bobbie Houston, echtgenote van Brian die Hillsong leidde, kreeg jaren geleden een gebedsbediening van de Heer. Kort daarna gebeurde het dat ze tijdens haar gebed ineens begon te wenen. Urenlang zonder aanwijsbare reden.
Ze was helemaal haar kluts kwijt. Ze zei: “Heer doe dit stoppen, ik moet morgen spreken, ik ga er verschrikkelijk uitzien”. Dat duurde 4 uur
Pas later ontdekte ze dat voorbidders zomaar ineens kunnen beginnen wenen.
Ik herkende dat. Een tijd daarvoor reed ik zoals elke maandag toen naar de Upperroom in de Norton 158.
Ik kom aan de Japanse toren, daar waar Brussel begint. Voor de duidelijkheid: ikzelf had niets met Brussel. Ik was aan het meezingen met een lofprijslied. Ik begin ineens te wenen. Lastig als je moet rijden … maar het went.
Ik was met Marcel aan het bidden in Leuven. We lazen dit vers: Ps 126:5
Wie met tranen zaaien,
zullen met gejuich maaien.
de tranen stroomden over mijn wangen.
Raar hé? Ja, maar het is niet iets wat je zelf zoekt, het overvalt je gewoon. Ik geloof dat het Gods bewogenheid is die je op dat moment voelt.
Innerlijk bewogen
Weet u, de Heer Jezus was regelmatig innerlijk bewogen over mensen. Herinnert u zich die keer dat hij een mega voedselbedeling deed? Matt 9.
Mt 9:36–38
En vlak voor dat wonder zegt de Bijbel dit:
Toen Hij de scharen zag, werd Hij met ontferming over hen bewogen, daar zij voortgejaagd en afgemat waren, als schapen die geen herder hebben. 37 Toen zeide Hij tot zijn discipelen: De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig. 38 Bidt daarom de Heer van de oogst, dat Hij arbeiders uitzend in zijn oogst. Mt 9:35–38
Dat gebed bid ik dikwijls en ik zie dat andere voorbidders en andere gebedsbedieningen het ook vaak bidden. En we bidden het vaak onder tranen.
Broers en zussen, als wij echt iets willen zien veranderen in deze wereld, dan zullen we moeten bewogen worden met ontferming.
Onze vertaling zegt: "innerlijk bewogen". Er staat dan in het Grieks σπλαγχνίζομαι splagch’nizomai;
Dat betekent letterlijk "In zijn ingewanden bewogen worden ". Als het er zo staat denkt u misschien dat u dat gevoel kent als u ziek bent. Met ontferming bewogen zijn grijpt je inderdaad diep aan.
Ik heb me afgevraagd, hoe komen wonderen tot stand? Door een Wonderdoener zult u zeggen. Ja, allicht. Maar er is meer.
Terug naar de wonderbare spijziging. Op het moment dat de Heer Jezus de schare ziet wordt Hij met innerlijke ontferming bewogen en dan denkt Hij niet eerst aan het feit dat de mensen geen eten hebben, maar aan het feit dat ze geen herder hebben? Dàt maakt Hem bewogen.
En het feit dàt Hij innerlijk bewogen werd zorgt ervoor dat er een wonder gebeurt.
We hebben gehoord dat er geloof moet zijn om genezingen en wonderen te doen. Jezus kon in Zijn geboortestad niets doen omdat er geen geloof was. Dat klopt.
Maar er is meer nodig dan alleen geloof. Er is innerlijke ontferming nodig.
Geloof bidt: “Maranatha; kom Heer Jezus, kom!” En geloof verwacht die wederkomst van Christus snel.
Bewogenheid of innerlijke ontferming, daarentegen zegt: “Neen Heer Jezus, wacht nog om terug te komen. Er zijn nog zoveel mensen die U nog niet kennen die verloren gaan.”
We lezen een aantal keer in de evangeliën dat de Heer Jezus met ontferming werd bewogen.
Als Hij in Naïn komt en ziet dat daar een dode wordt uitgedragen, een enig kind van zijn moeder, dan wordt Jezus met ontferming bewogen en Hij wekt de jongen op.
Bij verschillende genezingen en soms bij een bevrijding lezen we dat Jezus met ontferming bewogen was.
En dan gebeurden er wonderen.
In de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan wordt ook dat woord gebruikt. Die Samaritaan werd met ontferming bewogen. Lieve mensen, dan gebeurt er wat.
Die bewogenheid bracht de naastenliefde voort die die Samaritaan betoonde aan dat slachtoffer van die overval.
Hij verzorgde het slachtoffer en bracht hem persoonlijk naar een herberg. En alsof dat nog niet genoeg was betaalde hij ook nog de waard om het slachtoffer te herbergen en hem van alles te voorzien.
Agàpe - Naastenliefde
innerlijke bewogenheid brengt agàpe, naastenliefde voort
Agàpe is in het Nederlands vertaald met liefde. In het Frans echter met charité, en in het Engels met charity. Dat is in het Nederlands naastenliefde. Dat is ook de ware betekenis van het woord.
Die term naastenliefde zullen velen onder ons niet zo pittig vinden. Nochtans is naastenliefde tot zeer pittige dingen in staat!
Ik toon u een schilderij van Aimé Nicolas Morot (1850–1913)
Het is bijna een foto. Maar ik vind dit zo puur in zijn weergave van compassie. Dit straalt pure bewogenheid uit. Dit straalt pure agàpe uit. Charity, naastenliefde. Kijk er maar even goed naar.
Vroeger heeft men mij wijsgemaakt dat agàpe Goddelijke liefde is. Maar dat is niet waar.
Gods liefde is agàpe, zonder meer, maar andersom klopt het niet.
Agàpe is, zeker in het NT Grieks, doodeenvoudig het meest gebruikte woord voor liefde. Maar ook in het gewone Grieks kwam het woord voor.
Als we het hebben over agàpe, dan bedoelen we de liefde die er toe doet. De liefde die een verschil maakt voor de ander. Niet verliefdheid of een andere vorm van liefde die nog een groot stuk op onszelf betrekking heeft.
Het is een liefde die zichzelf wegcijfert. Liefde die altijd het voordeel van de ander zoekt.
Zoals u dat kunt lezen in 1 Kor 13.
En misschien denkt u nu: oh is het dat maar?
Ik weet het, dit woord is ondergesneeuwd geraakt. Het is afgezwakt tot “goede werken doen” wat vaak wordt gedecimeerd tot zeg maar spullenhulp en voedselbedeling.
Maar de liefde die hier bedoeld wordt met naastenliefde is heel wat anders. Die heeft niets te zien met het geven van oude rommel en bijna vervallen voeding. Dikwijls is dat gewoon om het geweten te sussen.
Naastenliefde, agàpe liefde, is die liefde die de Heer Jezus toonde. Een liefde waar het hele wezen bij betrokken is.
Emoties
Wij zijn als mens vaak bang om onze emoties te tonen. En als Christen is dat meestal niet anders. Vooral wij mannen zijn dikwijls bang voor onze emoties.
Nochtans is de Bijbel een boek dat bol staat van emoties. Ik heb ooit eens een snelle opzoeking gedaan op een 5-tal basisgevoelens verdriet, angst, blijdschap, kwaadheid, toorn, en kwam toen al op een resultaat dat ong. 4,5 % van de Bijbelteksten over emotie gaat. Maar er zijn er veel meer want ik heb niet gezocht op de speciale zinswendingen die de Bijbel soms heeft voor emoties zoals : alle kleur week van mijn gelaat of water loopt langs alle knieën. Of deze: zijn heupgewrichten verslapten en zijn knieën knikten.
Het is dus minstens 5%.
5%, dat is veel hé? Als we zoveel rente op ons spaargeld krijgen zijn we hyperblij.
U krijgt het dus niet aan mij verkocht dat wij geen emoties mogen tonen.
Meer nog, mijn grote voorbeeld, de Heer Jezus toonde emotie. Hij stond bijvoorbeeld aan het graf van Zijn vriend Lazarus en dan lezen we “Jezus weende”. Het is het kortste vers van de hele Bijbel. Johannes 11:35 Jezus weende.
Het is niet meer dan normaal dat ons hele wezen betrokken is bij ons geloof.
Het is niet meer dan normaal dat wij medelijden voelen en bewogen zijn.
Ik heb net gezegd dat de Bijbel bol staat van teksten met emotie. Laat er ons eens eentje lezen en kijken waar dat vers ons brengt.
Maar ik raad u aan om op uw stoel te gaan zitten zodat u niet omvalt.
Kol 3:12-14
12 Kleedt u zich dan, als uitverkorenen van God, heiligen en geliefden, met innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld. Verdraag elkaar en vergeef de een de ander, als iemand tegen iemand anders een klacht heeft; zoals ook Christus u vergeven heeft, zo moet ook u doen. En kleedt u zich boven alles met de liefde, die de band van de volmaaktheid is.
Lieve broers en zussen, deze verzen legde de Heer op mijn bord als ik deze les voorbereide.
Ik heb u denk ik wel overtuigd dat we als Christen onze gevoelens mogen tonen.
Meer nog: moéten tonen.
Maar Paulus roept ons op tot wel zeer intense gevoelens.
Ik moet u zeggen dat ik bij het lezen van deze 3 verzen het idee had dat ik tegen een betonnen muur was gelopen. Ik neem u even mee in mijn gedachtegang:
Doe aan: innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld
13 Verdraag elkaar en vergeef de een de ander,
Ik zou denken als ik dit allemaal al doe, dan heb ik toch wel liefde getoond zeker? Dan ben ik toch wel een liefhebbend persoon?
…
Dat dacht ik, ja
Tot ik het derde vers las.
Begrijpt u? Ik zuig dit niet uit mijn duim, dit staat in de Bijbel en nog wel in die volgorde!!!
Dus als innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld, verdragen en vergeven blijkbaar nog niet genoeg is om liefhebbend genoemd te worden.
Wat is dan liefde? Wat wordt ermee bedoeld? Wat ontbreekt er dan aan mijn naastenliefde? Wat ontbreekt er aan mijn bewogenheid?
Passie
Ik ga u meenemen naar de opera. https://www.youtube.com/watch?v=tSsNFPk2vNA
Ik zou u willen vragen om even mee te gaan in het verhaal.
De liefde is een rebelse vogel
Die niemand kan temmen
En het is tevergeefs dat men hem roept
Als hij zin heeft om te weigeren
Niets doet er toe, bedreiging of gebed
De een spreekt goed, de ander zwijgt
En het is de andere die ik kies
Hij zei niets, maar ik vind hem leuk.
Liefde, liefde!
Liefde is een kind van Bohemen
Hij kende nooit of nooit een wet
Als je niet van me houdt, en ik hou van je
)Als ik van je hou, pas dan op (x2
De vogel die je dacht te verrassen
Sloeg met de vleugel en vloog weg
Liefde is ver weg, je kunt erop wachten
Je verwacht hem niet meer, hij is er
Overal om je heen snel, snel
Hij komt, hij gaat en komt dan terug
Je denkt hem te houden, hij vermijdt je
Je denkt hem te ontwijken, hij houdt je vast
Liefde, liefde!
Wat we hier zien is compleet het tegenovergestelde van agàpe. Dit is romantische liefde, eros in het Grieks. Dat woord komt in de Bijbel niet voor. (De praktijk uiteraard wel.)
Ik vind enkele uitdrukkingen zeer sterk (vetgedrukt en oranje).
De liefde wordt omschreven als een losgeslagen vogel. Een rebelse vogel.
Een vogel die niet te vangen is. Hij komt en gaat als hij er zin in heeft.
De liefde is niet te vangen dus.
De zigeunerin gaat verder : « l’amour est enfant du Bohème, qui n‘a jamais connu de loi »
Liefde is een kind van Bohemen, dat nooit een wet heeft gekend.
Zigeuners waren in die tijd mensen die kwamen en gingen zoals het hen uitkwam. Ze trokken rond. Ongebonden. En ik weet het is geen Bijbeltekst.
Maar pas het even toe op de naastenliefde. En herinner u hoe de liefde de wet vervult en hoe de wet tegenover de genade staat.
De romantische liefde kent geen wet, ze is niet gebonden aan protocollen of afspraken. De romantische liefde wordt gedreven door passie.
Agàpe, de naastenliefde daarentegen wordt gedreven door compassie.
Bent u nog mee in het verhaal?
We zoeken een antwoord op de vraag wat er bedoeld wordt met deze tekst:
14 En kleedt u zich boven alles met de liefde, die de band van de volmaaktheid is.
Dus als innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld, verdragen en vergeven samengevat compassie blijkbaar nog niet genoeg zijn om liefhebbend genoemd te worden.
Wat ontbreekt er dan aan de liefde?
Passie!
Als we de ongeremdheid, die we kennen van de romantische liefde, toevoegen aan ons begrip van naastenliefde dan vinden we de drive die nodig is om ons in beweging te krijgen.
Dan wordt ons liefhebben van de naaste pure passie, maar wel heilig en rein.
Als onze liefde voor de naasten ophoudt steriel en statisch te zijn. Verplichte nummertjes omdat we ons nu eenmaal door de Bijbel gedwongen voelen om nu en dan de indruk te geven dat we om onze naasten geven. Als dat kan ophouden en we echt gaan geven om onze naasten met een passie die ongebonden is omdat ze niet uit de wet maar uit Gods liefde voortkomt, uit Gods genade, dan zijn we Jezus evenbeeld op aarde.
Dan is het voordeel van de ander onze passie, ons streefdoel. Dan is de minste zijn helemaal niet moeilijk want we zien die andere echt graag. En dan doen we alles uit echte, oprechte, waarachtige ongeveinsde passionele naastenliefde.